User:(InsertOpinion)
|
Zij heeft het zoveelste beeld van mij meegenomen....
Maakt het wat uit? Ik besta niet: er bestaat niets anders dan de duizenden ramen die mij weerspiegelen. Iedere keer als ik met iemand kennis maak wordt er een nieuw beeld van mij geboren. Want ik besta niet.
Mijn kind zal oud worden en als een hardnekkige parasiet zal ik in haar voortleven. En dan komt de dag dat de laatste sterft die zich mij nog herinnert.
Als een omgekeerde foetus zal ik langzaam kleiner worden en sterven in die laatste getuige van de misdaad die ik beging door enkel en alleen te leven.
Misschien zal mijn geest nog hier en daar opduiken. Dan komt het eind. Dan komt het einde...
En toch zweer ik dat ik gelukkig ben. Ik heb me bedacht dat het enige geluk in deze wereld ligt in kijken, mensenkijken, niets anders zijn dan een groot, enigszins glazig, licht bloeddoorlopen oog.
Wat maakt het uit dat ik een beetje een goedkoop ben, een beetje smerig, en dat niemand ziet wat er zo bijzonder aan mij is. Ik ben blij dat ik naar mezelf kan staren.
Wat kan ik nog meer doen zodat jullie me eindelijk geloven? Zodat jullie me eindelijk allemaal geloven….
Wat de wereld ook probeert, ze kan me niet beledigen. Ik ben onkwetsbaar.
Elke nacht droom ik van een zijden jurk aan een oneindige waslijn, wapperend in de wind die nooit gaat liggen.
Wat kan ik nog meer doen om het te bewijzen?
Moet ik het uitschreeuwen? Moet ik het soms uitschreeuwen?